با اینکه بسیاری از اسکلت ها تا حدی از بین رفته اند، اما هنوز اجسادی هستند که دارای پوست، چشم و موهای سالم اند.
موزه
صومعه باشلق پوش پالرموی ایتالیا که نام موزه مرگ را به خود اختصاص داده
است شما را به دنیای خالی از روح و شگفت انگیز هشت هزار انسانی می برد که
در قرن شانزدهم در این مکان مومیایی شده و به صورت آویزان و یا خوابیده
قابل مشاهده هستند. 
در سال 1599 راهبان راه جدیدی برای مومیایی کردن اجساد پیدا کردند و برای هر گروهی طبقه بندی های خاص قرار می دادند. به این معنی که راهبان را در یک راهرو ، مردان را در راهروی دیگر و زنان را در راهروی مختص به زنان مومیایی و آویزان می کردند.
دوشیزه ها و کودکان هم در فرو رفتگی های خاص مومیایی شده و در این دسته بندی ویژه قرار می گرفتند.به علاوه افراد از نظر موقعیت های اجتماعی هم در دسته بندی های مختص به خودشان قرار گرفته اند . دکتران در یک راهرو ، دانشمندان در راهروی دیگر ، افسران دادگاه نظامی در یک محل و... همه مکان های ویژه خود را دارند.
با اینکه بسیاری از اسکلت ها تا حدی از بین رفته اند ، اما هنوز اجسادی هستند که دارای پوست ، چشم و موهای سالم اند.
از مهمترین نکات این موزه این است که به هیچ وجه در آن بوی نامطبوعی به مشام نمی رسد و به دلیل مومیایی شدن هیچگونه آلودگی در محیط وجود ندارد.
همچنین
پوشش اجساد پس از مومیایی شدن نشان از فقیر بودن و یا ثروتمند بودن آن ها
داشته و نشان می دهد که افراد در چه سطحی از نظر مالی قرار داشته اند.
نکته جالب توجه این است که طرز پوشش بسیاری از این اجساد در بحبوحه جنگ جهانی دوم نشان از امید و شوق زندگی در آن ها می داده است.
نکته جالب توجه این است که طرز پوشش بسیاری از این اجساد در بحبوحه جنگ جهانی دوم نشان از امید و شوق زندگی در آن ها می داده است.
درباره باشلق لازم است بدانید به نوعی کلاه می گویند که راهبان معمولا بر سر می انداختند که تا زیر ابرو را می پوشانده و متصل به شنل های بلندی بوده است.ریشه این واژه ترکی است و بعضی از تیشرت های تولید شده امروز نیز دارای باشلق هستند.
/م
