تابناک ایلام جمال دارابی::چند سالی است که دیوارهای سنگ و سیمانی و سخت پیکر ، محل هایی برای عرضه عاطفه کسانی هستند که نمی خواهند چشمان شرمسارنیازمندان به دستان آنها باشد و ترجیح می دهندمهربانی شان را بر دیوارها بیاویزند،اما برخی رفتارها ،حتی دل دیوارها را هم به دردآورده است .
مهربانی کردن وبخشش سابقه دیرینی در تمام ادوارزندگی بشر داردچرا که امری ذاتی و آمیخته با قلب و روح افراد است.در ادیان آسمانی و کتب مقدس آنها نیزدر موارد متعدد به این موضوع اشاره شده است.
دیوار مهربانی ،واژه ای است که چندین سال است در گوشه و کنارکشورمان جا باز کرده و نقش مهربانی را بر دیوارهای بی احساس نقاشی کرده است.
این واژه حتی دردانشنامه ویکی پدیاهم برای خودش جایی باز کرده و در تعریف آن آمده است : دیوار مهربانیبه مکان‌هایی در سطحشهرهاگفته می‌شود که مردم می‌توانند وسایلی (خصوصاًلباس) را که به آنها نیاز ندارند، در آنجا قرار بدهند تا افراد نیازمند از آنها استفاده کنند. شعار این مکان‌ها درایرانعبارت است از «نیاز داری، بردار. نیاز نداری، بگذار».
گرچه خواستگاه این حرکت اجتماعی و نوع دوستانه به روشنی مشخص نیست ،اماعده ای شروع آن را از شهر مشهدمی دانندکه به مدد شبکه های اجتماعی و مقبولیت نزد مردم ،خیلی زود به دیگر نقاط کشور سرایت کرده و امروزه در شهر ها و روستاهای زیادی از اقصی نقاط کشورگسترش پیدا نموده است .
در زمانی که مساله اصلی کشورمان اقتصاد است و همه رفتارهای اجتماعی مردم تحت الشعاع پدیده های اقتصادی قرار گرفته است ،چنین ایده هایی که نشان از روح لطیف و نوع دوست شهروندان است می تواند امیدوارکننده باشد.
امانکته قابل تامل دراین مورد ،خروج این حرکت زیبای اجتماعی از مدارهدفمند و نوع دوستانه خود است .برخی افرادخواسته یا ناخواسته آسیب های زیادی به مهربانی این دیوارهای تازه جان گرفته می زنندو مهربانی و گذشت را با رفتار هایی سخیف ،کم ارزش و زننده می نمایند.
هدف از طراحی این فضاها حفظ کرامت و شخصیت نیازمندان واقعی است تا بخشی از نیازهای آنان به صورت کاملا محترمانه و به دور از چشمان پر منت افراد ،پاسخ داده شود،نه اینکه وسایل قرار داده شده در این محل ها ،بزرگترین توهین را به نیاز مندان کند.
برخی افرادبا قرار دادن کفش و لباس های کاملا مندرس ،پاره و غیر قابل استفاده عملا بیشترین توهین را به افرادی می کنند که می خواهند به دورازچشمان دیگران و درفضایی آبرومند ،قسمتی از نیازهایشان را برآورده کنند.
هدف از قرار دادن چنین فضاهایی در گوشه و کنار خیابان ،دورانداختن و کنار گذاشتن تکه لباس های از رونق افتاده نیست که حتی افراد خیلی نیازمند هم اراده ای به برداشتن آنها نداشته باشند،بلکه باید به دیده احترام و حفظ شخصیت افراد نیازمند به آن نگریست و از وسایل و لباس های قابل استفاده و مناسب بدبن منظور استفاده نمود.
حال که دیوارهای سنگ و سیمانی محملی برای ابراز محبت واقعی ما شده اند و با وجود آموزه های دینی و اخلاقی فراوان نزد مردم کشورمان ،لازم است در نوع بخشش ها و هدایایی که برای نیازمندان صاحب کرامت و واقعی در نظر می گیریم دقت بیشتری روا داشته و اندکی سخاوت مندانه تر برخورد نماییم.
