مسعود رئیسی/ عضوشورای نویسندگان روزنامه مهران
"کنسرت نمایش سی" اثری از همایون شجریان و سهراب پورناظری مرداد ۹۶ در مجموعه کاخ سعد آباد تهران برگزار شد.این کنسرت کم نظیر وفاخر با اقبال واستقبال مشتاقان موسیقی و شیفتگان شاهنامه و کافه هنردوستان مواجه گردید.
فارغ از التذاذ هنری و انبساط خاطر و نیز درک مفاهیم متعالی این اتفاق ماندگارهنری ، بی محابا باید براین مهم صحه بگذاریم که همواره هنر درهیأت راوی رسای فرهنگ و تاریخ ایران زمین ایفای نقش داشته ست.ازسوی دیگر باید اذعان داشت که سخن و کلام در تنگناهای واژه و بیان همواره، عرصه را به هنر واگذارده است.
برای نسل امروز به عنوان وارثان فرهنگ و آیین کهن این مرز و بوم از فردوسی، شاهنامه، شعر و ادبیات و زبان پارسی، تمدن ایران زمین، اساطیر، پیشینه تاریخی، هویت فرهنگی، آزادی و آزادگی و آزاده خواهی مردمان سرزمین پارس چه سخن ها و نوشته ها که ایراد شده و به رشته تحریر درآمده است.
اما هماره ناآگاهی و عدم شناخت و توجه کافی نسل امروز به میراث پربهای فرهنگ، زبان و آیین پارسی ،خواب را از چشم اهالی فرهنگ وهنر وادب ربوده است.
بالاتر از یک اثر هنری، شاهکار شاهزاده های آواز و ساز و نمایش ایران با عنوان کنسرت نمایش سی، وساطت آشتی نسل کنونی با هویت پربها اما مغفول ایران زمین را عهده دار شده و چه هنرمندانه و نیکو آن را انعکاس داده است.
آواز خوان شب شکن، ساز بی تاب، آهای خبردار؛ قصه حالا شنیدن دارد.
نوایی همنوا با آوای درون و به وسعت سرزمین پارس را شاهزاده آواز ایران همایون شجریان بر دل و جان مخاطبان آزمند نوایش، سخاوتمندانه تابانده است. گویی کلام و اشعار پارسی با چنین آوای ملکوتی و آسمانی را مقامی جز روح و جان برای نشستن نیست و گوش دل را در این انتخاب اختیاری.
کمی آن سوتر بشنوید از سیمرغ که شاهزاده ساز ایران، سهراب پورناظری با زخمه هایی از جنس مهر، پرده هایی از جنس عشق، ردیف هایی از جنس شور، گوشه هایی از جنس فراق و دستگاه هایی از جنس آزادگی بارها و بارها بر فراز کاخ سعدآباد به پرواز درآورد.
اساطیر شاهنامه نیز جملگی مسحور هنر این گروه نمایش.
پایان اجراست و اینک فردوسی قله رفیع حماسه سرایی و پرچمدار زبان پارسی، میان حُضار، خرسند از شاهکار شاهزادگان با شاهنامه، گَرد رنجی سی ساله از تن می زداید و زمزمه می کند :
"خوب شد دردم دوا شد، خوب شد"
فارغ از التذاذ هنری و انبساط خاطر و نیز درک مفاهیم متعالی این اتفاق ماندگارهنری ، بی محابا باید براین مهم صحه بگذاریم که همواره هنر درهیأت راوی رسای فرهنگ و تاریخ ایران زمین ایفای نقش داشته ست.ازسوی دیگر باید اذعان داشت که سخن و کلام در تنگناهای واژه و بیان همواره، عرصه را به هنر واگذارده است.
برای نسل امروز به عنوان وارثان فرهنگ و آیین کهن این مرز و بوم از فردوسی، شاهنامه، شعر و ادبیات و زبان پارسی، تمدن ایران زمین، اساطیر، پیشینه تاریخی، هویت فرهنگی، آزادی و آزادگی و آزاده خواهی مردمان سرزمین پارس چه سخن ها و نوشته ها که ایراد شده و به رشته تحریر درآمده است.
اما هماره ناآگاهی و عدم شناخت و توجه کافی نسل امروز به میراث پربهای فرهنگ، زبان و آیین پارسی ،خواب را از چشم اهالی فرهنگ وهنر وادب ربوده است.
بالاتر از یک اثر هنری، شاهکار شاهزاده های آواز و ساز و نمایش ایران با عنوان کنسرت نمایش سی، وساطت آشتی نسل کنونی با هویت پربها اما مغفول ایران زمین را عهده دار شده و چه هنرمندانه و نیکو آن را انعکاس داده است.
آواز خوان شب شکن، ساز بی تاب، آهای خبردار؛ قصه حالا شنیدن دارد.
نوایی همنوا با آوای درون و به وسعت سرزمین پارس را شاهزاده آواز ایران همایون شجریان بر دل و جان مخاطبان آزمند نوایش، سخاوتمندانه تابانده است. گویی کلام و اشعار پارسی با چنین آوای ملکوتی و آسمانی را مقامی جز روح و جان برای نشستن نیست و گوش دل را در این انتخاب اختیاری.
کمی آن سوتر بشنوید از سیمرغ که شاهزاده ساز ایران، سهراب پورناظری با زخمه هایی از جنس مهر، پرده هایی از جنس عشق، ردیف هایی از جنس شور، گوشه هایی از جنس فراق و دستگاه هایی از جنس آزادگی بارها و بارها بر فراز کاخ سعدآباد به پرواز درآورد.
اساطیر شاهنامه نیز جملگی مسحور هنر این گروه نمایش.
پایان اجراست و اینک فردوسی قله رفیع حماسه سرایی و پرچمدار زبان پارسی، میان حُضار، خرسند از شاهکار شاهزادگان با شاهنامه، گَرد رنجی سی ساله از تن می زداید و زمزمه می کند :
"خوب شد دردم دوا شد، خوب شد"
