به گزارش «تابناک یزد»، «نصرالله شریف‌فرد» نایب ريیس انجمن کاشی و سرامیک کشور مي‌گويد: در حال حاضر میزان تولید کاشی و سرامیک کشور 550 میلیون متر مکعب است که بیش از 50 درصد آن متعلق به استان یزد است.
وي با بيان اين كه در بهترین شرایط اقتصادی سرانه مصرف کاشی در کشور در حدود چهار متر مربع است، اظهار مي‌كند: البته با توجه به رکود اقتصادی مصرف داخلی به شدت کاهش یافته است که توقف ساخت و ساز خصوصاً در بخش مسکن مهر نيز مزید بر علت شده به طوری که کارخانجات به اجبار ظرفیت تولید خود را کاهش داده‌اند.
وي خاطرنشان مي‌كند: البته زمانی که در رکود به سر نمی‌بردیم نيز حدود 40 درصد تولیدات اين صنعت به صادرات اختصاص پیدا می‌کرد.
شریف‌فرد به تاثير تحریم‌های موجود بر بازار صادارتي اين محصول كشورمان اشاره مي‌كند و مي‌گويد: هر چند تحریم‌ها در امر صادرات اثر‌گذار بوده است اما از سوی دولت هم برنامه‌ریزی اساسی و درستی برای صادرات وجود نداشته است.
به گفته وي، نبود رایزن اقتصادی در بسیاری از کشورهای جهان از مهمترین معضلات صنعت کاشی و سرامیک است و با وجود تلاش‌های انجام شده در بدنه صنعت کاشی و سرامیک کشور برای توسعه صادرات، به دلیل نبود رایزن اقتصادی و نبود زیرساخت‌های مناسب، به اندازه کافی اهداف ایده‌آل در بحث توسعه صادرات کاشی و سرامیک محقق نشده است.
وي اضافه مي‌كند: نداشتن تفاهم‌نامه معادلات تجاری با کشورهای همسایه که باید از اقدامات دولت باشد باعث شده حقوق و عوارض گمرکی برای ایران نسبت به کشورهای دیگر حتی در صادرات برای کشورهایی همچون عراق و سوریه افزایش یابد.
شریف‌فرد ادامه ميدهد: از طرفی عراق و سوریه نیاز به بازسازی کامل دارد و با برنامه‌ریزی می توان بازار این کشورها را تصاحب کرد و تمام مشکل کاشی و سرامیک کشور را حل کرد ولی متاسفانه علی رغم جلساتی که با دولتی‌ها در این زمینه داشتیم تاکنون کار خاصی انجام نشده است.
وي با بيان اين كه از دیگر مشکلات اين صنعت هزینه‌های بالای حمل و نقل است، مي‌گويد: اين موضوع قدرت رقابت با دیگر رقبای خارجی را از صنايع كاشي كشورمان گرفته است.
به گفته نایب ريیس انجمن کاشی و سرامیک کشور، همچنین در گذشته دولت مشوق های صادراتی برای تولیدکنندگان در نظر می‌گرفت که برای اهالی صنعت و تولید دلگرم‌کننده بود ولي در حال حاضر نه تنها از مشوق‌ها خبری نیست بلکه بخشنامه‌هایی به تولید کنندگان زده می‌شود که عملا موجب دلسردی آنها می‌شود و به عوامل بازدارنده صادرات تبدیل شده‌اند.
اين مسئول در اين مورد به عنوان مثال مي‌گويد: هنوز اقدامی برای همکاری بین بانک‌های ایرانی و کشورهای همسایه در زمینه گشایش اعتبار صورت نگرفته است و در صورتی که صادرکنندگان اجناس خود را با ارز خارجی بفروشند، امکان انتقال وجه وجود ندارد.
وي در مورد دیگر مشکلات این صنعت در کشور تصريح مي‌كند: مشکلات بانکی، مالیاتی، آب، برق، گاز و تامین اجتماعی از جمله مهمترین و جدی‌ترین مشکلاتی هستند که با آن دست و پنجه نرم می‌کنیم و دولت در شرایط بحرانی کنونی از خود نرمشی دراین زمینه‌ها برای بهبود شرایط صنایع انجام نمی‌دهد.
به گزارش ایسنا، شریف‌فرد فعالان صنايع كاشي را به كسي مانند مي‌كند كه دست او را بسته‌اند و به دریا انداخته‌اند و می‌گویند شنا کن، اظهار مي‌كند: نرخ سود بانکی در ترکیه بین 4 تا 6 درصد و تعداد رایزن‌های اقتصادی آن در برخی از کشورها قابل قیاس با رایزن‌های اقتصادی ایران نیست ولي بعد از ما انتظار رقابت با این کارخانه‌ها که در این سطح حمایت دولتی می‌شوند را دارند.
وي در بخش ديگري از سخنانش متذكر مي‌شود: بر اساس بررسی‌های صورت گرفته‌ي اقتصادي، حداقل 30 درصد از یزدی‌ها با صنعت کاشی و سرامیک گره خورده است که جمعیتی بالغ بر 300 هزار نفر می‌شود.
شریف‌فرد مي‌گويد: معادن خاك استان، صنایع جانبی از قبیل صنایع بسته‌بندی، لعاب‌سازی، گلوله‌های سرامیكی و صنعت حمل و نقل از جمله مواردی هستند که به صورت غیر مستقیم با صنعت کاشی و سرامیک در ارتباط هستند و در صورت تعطیلی این صنعت، تمامی آنها نیز تعطیل خواهند شد.
وي با بيان اين كه به صورت میانگین کارخانه‌های كاشي یزد با 70 درصد ظرفیت خود کار می‌کنند، اظهار مي‌كند: کارخانه‌هایی داریم که با 50 درصد کار می‌کنند و کارخانه‌هایی هم هستند که با 100 درصد ظرفیت خود کار می‌کنند.
نایب ريیس انجمن کاشی و سرامیک کشور از فعاليت 76 واحد تولیدی استان در اين صنعت خبر ميدهد و مي‌گويد: البته در حال حاضر سه واحد با مشکلات قابل توجه روبرو هستند که امیدواریم مشکلاتشان حل شود ولی در نهایت آینده این صنعت بستگی به حمایت یا عدم حمایت جدی دولت دارد و با مدیریتی که در بخش خصوصی وجود دارد امیدوارم بر این مشکلات غلبه کنیم.
وي یکی از این مشکلات را قیمت ارز مي‌داند و مي‌گويد: در چند ماه اخیر بسیاری از کارخانه‌ها برخی مواد اولیه و دستگاه‌های خود را به صورت چک از خارج خریداری کردند و این تفاوت قیمت اخیر باعث ایجاد مشکلات عظیمی برای آنها شده است.
شریف‌فرد در پايان به عنوان نمونه خاطرنشان مي‌كند: برای مثال نرخ یورو در ابتدای سال 96، 4110 تومان بود اما نرخ آن در ابتدای سال 97 به 6020 تومان رسید و این 45 درصد افزایش قیمت به معنی ضرر 45 درصدی تولیدکنندگان است.