به گزارش تابناک مازندران، بهمن صادقی لاریمی "کارشناس ارشد برنامه‌ریزی"، در یادداشتی نسبت به وقوع زمین‌خواری و بی‌توجهی مسئولان نسبت به این امر انتقاد کرده است.
وی در این یادداشت آورده است: همانگونه که مسئولین شهرستان جویبار و استان می دانند روستای لاریم از محدود روستاهای ساحلی در شمال کشور است که چشم طمع به منابع ملی ساحلی نداشته و زمینهایی را که سالیان سال پدران ما آن را برای آیندگان خود گذاشتند حفظ کرده و حاضرند آنرا برای آیندگان هم حفظ کنند.
اهالی روستا هیچگونه تعرضی به زمین‌های ساحلی نداشته و شاید از معدود روستاهایی باشد که هنوز تپه‌های شنی در ساحل آن می‌درخشند، آنها هم می‌توانستند مانند بسیاری از ساحل‌نشینان در زمانی که همه در بی‌خبری محض بودند این زمین‌ها را تصاحب کنند، زیرا لاریم چه در زمانی که جزء شهرستان قائم‌شهر بود و چه الان که جزء شهرستان جویبار قرار دارد؛ یکی از بزرگترین و پرجمعیت ترین روستا بوده و هست.
با اینکه این روستا به علت جمعیت بالا از سرانه پایین‌تری از نظر زمین‌های کشاورزی نسبت به بقیه روستاهای همجوار برخوردار است ولی هرگز چشم طمع به زمین‌های ساحلی نداشته و تلاش کرده آن مناطق را جهت استفاده عموم مردم ایرا ن آماده کند.
مسئولان دلسوز، صادق و همراه با مردم در استان و شهرستان بسیار زیاد هستند اما بحثم با آن عده محدودی است که مجوز تصرف زمین‌های ملی را با هماهنگی لابی‌های فرصت‌طلب و رانت‌جو تحت عنوان شهرک‌سازی، پرورش ماهی پرورش مرغ و خروس، گل و بلبل و... واگذار کرده و این منابع ملی را هم از دست مردم و هم از دولت خارج کرده‌اند تا از این طریق و به صورت غیرعمد و ناآگاهانه میلیاردها تومان سود در جیب فرصت‌طلبان و رانت‌جویان بریزند.
مگر زمین‌های مرغوب و با کیفیت در دیگر استانها وجود ندارد؟ دیواری کوتاه‌تر از مردم مازندران پیدا نشده که این همه زمین‌های ساحلی را تحت عناوین مختلف تصرف و شخصی‌سازی کرده و عموم مردم ایران را از این نعمت محروم کردند.
همین حالا صدها جوان تحصیلکرده و آماده کار در روستا بیکارند، اهالی روستای لاریم طی این سال‌ها از منابع ملی مراقبت کرده و بهتر از متولیان امر از منابع ملی نگهداری کرده اند و دلیلش نیز واضح است هرجای دیگر زمین‌های ساحلی دست دستگاه‌های اجرایی بوده همه واگذار و شخصی‌سازی شده است.
حال سئوال ما این است آیا این مردم که اینگونه امانتداری کردند مستحق پاداشند یا نکوهش؟
از مسئولین شهرستان و استان به خصوص مسئولین و نمایندگان مجلس این انتظار را داریم که بیشتر دنبال حل مشکلات روستا باشند و با تمام قوا جلوی فرصت طلبان قد علم کنند تا دیگران خواب جدیدی برای اندک زمین‌های ساحلی باقیمانده نبینند، این مردم سزاوار اینگونه برخوردها نیستند که هر بار تعدادی مجوز به دست تحت عناوین مختلف مشغول زمین‌خواری باشند.
در اینجا نقدی هم بر راه و شهر سازی وارد است چرا حریم جاده ساحلی را مشخص نمی‌کنید؟ اگر مشخص کردید چرا علامت‌گذاری نمی‌کنید؟ اگر راه و شهرسازی حریم راه را مشخص کند و حریم دریا هم مشخص می شود و همگان متوجه خواهند شد زمینی برای زمین‌خواری باقی نمی ماند اما اگر همینطور رها شود هر روز خواب جدیدی برای آن خواهند دید.
مردم از کم لطفی بعضی از مسئولان شهرستان جویبار گله دارند که چرا پس از سال‌ها پیگیری برای احداث حدود دو کیلومتر راه ساحلی اینقدر وقت‌کشی میکنند؟
در زمانی که برداشت یک فرغون ماسه بادی توسط اهالی جرم محسوب می شود، در زمانی که ساخت یک اتاق کارگری، ساخت انبار و.. در زمین های آبا اجدادی و ملک شخصی برای کشاورزان ممنوع است و هرروز با افتخار از تخریب و قلع و قمع صحبت می کنند چرا از واگذاری ده ها هکتاری منابع ملی تجدیدناپذیر که متعلق به همه مردم ایران است جلوگیری نمیکنند؟ و چرا دخل و تصرف در این ابعاد و دخالت در نظم طبیعت جرم محسوب نمی شود؟
در نقشه های قدیم، راه روستایی که از وسط همین شهرک عبور میکرده به وضوح پیداست که به جای آن ویلا سبز شده مسئولین قبل از اینکه مجوزی برای غیربومی ها صادر کنند و دنبال شخصی کردن ساحل باشند بدانند در همان روستای لاریم صدها نفر واجد شرایط برای تشکیل شرکت تفریحی توریستی، تعاونی و... وجود دارند، اگر راست میگویید تسهیلات در اختیار آنها گذاشته تا شاغل شوند آن هم نه در قالب شرکت‌های شخصی یا خصوصی سازی، به نحوی که با ایجاد امکانات زیربنایی همه مردم ایران بتوانند با هزینه پائین از آنها استفاده کنند.
از گذشته درس بگیریم و از درد بی درمانی که از رامسر تا بابلسر به آن دچار شدیم را در این مناطق تکرار نکنیم!!
خبرگزاری ایسنا منطقه مازندران