پیکر این پیشکسوت موسیقی مازندران فردا پنجشنبه در شهرستان قائم شهر تشییع می شود.
احمد محسن پور قادیکلایی در یکم اسفند ماه ۱۳۲۴ در روستای قادیکلای بزرگ قائم شهر دیده به جهان گشود. از دوران کودکی به کمک پدرش «رحمت» با ساز «للـه‌وا» آشنا شد و بعدها با پيگري مثال‌زدني ـ كه نمونه‌اش در بين انسان‌هاي روشن‌دل نادر است ـ به نواختن سازهای فلوت و نی‌لبک روي آورد.
در سال ۱۳۴۴ وقتي دوستان نزديكش تصميم گرفتند كه براي او هديه‌اي بخردند، جز ويلن هيچ چيز ديگري را برازنده اين هنرمند جوان نديدند. وی نيز پس از دريافت اين هديه ارزشمند، ابتدا مدت كوتاهي نزد «نور محمد طالبی» و سپس کتاب‌های دوره‌ي هنرستان و ردیف صبا را نزد استادان آن زمان آموخت. با اين وجود پس از سال‌ها ساز كمانچه را به دليل محلی بودنش برگزيد.
او در سال ۵۳ ـ ۱۳۵۲ عضو گروه محلي راديو ساری شد و در سال ۱۳۵۴ به ارکستر ملی فرهنگ و هنر مازندران پیوست. سپس در سال ۱۳۵۶ سرپرست گروه موسيقي محلی اداره فرهنگ و هنر آن زمان شد، كه سرپرستي‌اش را تا سال ۱۳۵۷ ادامه داد.
وی همچنين با بنيان گذاري گروه موسیقی «شواش» در سال ۱۳۶۷ نقش به سزايي در اشاعه موسيقی مازنی در سراسر كشور داشت. آلبوم‌هاي «ابر بيته هوار ـ ۱۳۶۴»، «اِفتاب ته (تيغ آفتاب) ـ ۱۳۶۸»، «بهار مونا ـ ۱۳۶۹»، «مازروني حال ـ ۱۳۶۶»، «اساره سو ـ ۱۳۷۰»، «شوار ـ ۱۳۷۰»، «بهارانه ـ ۱۳۷۳»، «ماه تَتي ـ ۱۳۷۸»، «دودوك تيكا ـ ۱۳۷۹»، «گِل گِلون ـ ۱۳۸۲»، «طالب زهره ـ ۱۳۸۳»، «لالایی‌هاي و نوازش‌هاي مادرانه (مهر خونش) ـ ۱۳۸۷»، «تبري (تك‌نوازي كمانچه) ـ ۱۳۸۵»، «چلچلاي سفري ـ ۱۳۸۷»، «روجا (اشعار مازندراني نيما يوشيج) ـ ۱۳۸۸»، «مَم زمون ـ ضبط ۱۳۸۷ و بهار ۱۳۸۸، انتشار به احتمال قوی اسفند ۱۳۸۹»، «تتي‌وا ـ ضبط اسفند ۱۳۸۸، انتشار به احتمال در سال ۱۳۹۰» و «منور طلا و درويش ـ ضبط موقت آذر ۱۳۸۹، انتشار به احتمال در سال ۱۳۹۰» تنها بخش صوتي فعاليت‌هاي وي را در بر مي‌گيرند و به يقين بررسي كامل آلبوم‌هاي تصويري، كنسرت‌ها، سروده‌ها و كارهاي پژوهشي ايشان در اين ديباچه امكان‌پذير نيست.