به گزارش تابناک مازندران، اولین کاری که لازم است قبل ازخواندن یا حتی نوشتن این مقاله انجام شود آن است که آب دهانمان را همراه با بغض کهنه ای اصطلاحا قورت دهیم و کمی فکر کنیم که چه میزان از بدبختی و خوشبختی انسانها دست خودشان است. انسانهایی که ملتها را می سازند، لازم است در خصوص همین موضوع تیتر بیاندیشیم و فارغ از عملکرد هر کدام از دولت ها به خودمان بیاییم و بدانیم اگر معتادین به مواد دخانی قدمی از خواهش های غلط نفسانی خود عقب نشینی کنند کمترین و کمترین اثر اجتماعی آن دوبرابر شدن بودجه سالانه آموزش و پرورش ایرانمان است و به سایر ابعاد گسترده آن کاری نداریم.
آموزش و پرورشی که بنا بر هزار دلیل هنوز در ابتدایی ترین مشکلات معلم و محصل خود مانده است و همه به نیکی می دانند چنانچه تنها ده درصد بودجه جاری و عمرانی شان افزایش یابد چه اتفاقاتی برای جامعه آموزشی کشور رخ خواهد دارد.
تصور فرمایید بر اساس عقل و تجربه لازم است معلم سرزمین من از بالاترین سطح رفاهی زندگی برخوردار باشد. مسیری که لازمست است نخبه ترین افراد برای این کار جذب شوند تا آموزگارانی باشند که قراراست حتی رییس جمهور آینده این مملکت را تربیت کنند. معلمانی که در خصوص تربیت عمومی جامعه، توقعاتی از آنان وجود دارد که بیشتر از انتظاریست که از والدین و خانواده ها داریم. معلم و محصلی که هرکدام مشکلات خاص خود را دارند و البته در این میان معظلات اولیای مدرسه و اولیای خانه را به کناری می گذاریم. آموزش و پرورش کشور و هزینه های سرسام آور مهندسی نگهداشت ابنیه آموزشی، نصفه و نیمه ماندن طرح هوشمند سازی کلاسها،عدم وجود امکانات ورزشی برای اکتیوترین قشر جامعه،عدم وجود امکانات آزمایشگاهی و کتابخانه ای در مدارس، مدارس دوشیفته، مدارس استیجاری، کمبود نیروی انسانی، ناکافی بودن جمعیت مشاوران مجرب در سطح آموزش و پرورش، مشکلات معاش معلمین، کلاس های کپری و هزار درد بی درمان دیگر تنها بخشی از کهنه داستان هایی است که درارتباط مستقیم با کمبود بودجه در مهمترین دستگاه اجرایی کشور است. جایی که در هر حال یکی از اصلی ترین مراکز ساخت متریال های انسانی برای آینده این مرز و بوم به حساب می آید.
اما این همه ی ماجرا نیست و در مجاورت مشکلات بودجه ای بخش آموزش، هزینه های دیگری را شاهدیم که تمام مسئولین کشور در این نقطه اتفاق نظر دارند چنانچه مقتضیات عمومی اجتماع اجازه دهد لازم است در هر صورت ممکن از آنها بکاهیم تا مبالغ صرف سرمایه گذاری های بلند مدت در بخش آموزش گردد. روشی که اکثر کشورهای مترقی جهان – خصوصا پس از جنگ های بزرگ جهانی – به این نتیجه دست یافتند و با اتخاذ تصمیمات بزرگ و سخت همه جانبه، به کامیابی های بزرگتر ملی دست یافتند. نمونه هایی مانند سرمایه گذاری های آموزشی در کشور ژاپن و مواردی از این دست که به وفور قابل رصد است.
حال همه از انواع هزینه های ریز و درشت غیر ضرور ناشی از برخی موارد عدم اصلاح سبک زندگی در کشورمان با خبرند و پرداختن به مراتب آن در این مقاله نمی گنجد اما روی سخن ما با کسانی است که در هرصورت رقمی از بودجه عمومی کشورمان را به خود اختصاص داده اند که آنرا بودجه درمان بیماریهای ناشی از دخانیات می نامیم. اختصاص بودجه ای معنا دار و اتفاقا لازم برای سلامت جامعه که عدد آن از اعتبارات آموزش و پرورش این سرزمین هم بالاتر و بزرگتر است و مصرف شصت میلیارد نخ سیگار در سال، تنها یک قسمت از این ملودی درام اجتماعی کشورمان است.
ده میلیون نفر مبتلا به این عادت ناصحیح و سی هزار میلیارد تومان هزینه سالیانه برای درمان بیماری های ناشی از آن که نه حاصل فعالیت های مخرب گروهی از انسانها و سرایت آن به گروه دیگر است، نه بیماری عفونی،اسکلتی، قلبی و یا عروقی ناشی از سیستم صنایع غذایی و یا طب کاراست، نه محصول فعالیت های مخرب زیست محیطی کارخانجات و صنایع شیمیایی یا فعالیت های رادیواکتیو و نه هیچ چیز دیگر بلکه تمام هزینه های فوق صرف درمان کسی می شود که در اثر مصرف مداوم انواع فراوده های دخانی، خود و جامعه را گرفتار اعمالش نموده است.مصرف به شکل نادرست ماده ای که با خیال یک تفنن کاملا شخصی آغاز می گردد و سپس در ادامه و بر اثر گذر زمان، سپری شدن عمر،کهولت سن و ضعف قوای ایمنی بدن فرد، قطعا او را مبتلا به چند عارضه از ۴۰۰۰ عارضه ای می کند که در محافل علمی عالم به اثبات رسیده است. هزینه های درمان تفنن شخصی یک فرد که دستگاه متولی سلامت کشور را مجاب می کند براساس ماموریت های سازمانی و حتی انسانی خود جهت درمان بیماری های جانبی آنها به طور مستقیم یا غیر مستقیم مبالغی را هزینه کند که متاسفانه در خوشبینانه ترین حالت همتراز بودجه آموزش و پروش کشورمان است.
آموزش و پرورشی که موظف است مانند دیگر دستگاههای اجرایی، براساس برنامه ریزی های مدون،همچنین منویات رهبر فرزانه نظام درافق ۱۴۰۴ تمهیداتی را فراهم کند تا با تربیت نیروی انسانی – مطابق با الگوهای علمی و عملی مورد نیاز – کشور را در مسیر توسعه پایدار به رتبه نخست منطقه برساند.
در انتها به نظر می رسد لازم است جمعیت مبتلا به مصرف مواد دخانی – که سالیانه ده هزار میلیارد تومان برای تهیه آن هزینه می کنند – در کنار تمام توصیه های بهداشتی و سلامت از این زاویه نیز به موضوع توجه نمایند که چنین مقایسه ای تنها یک قسمت از اعماق مشکلات مالی این بخش را برملا می سازد، کما آنکه آمارها حاکی از آن است با صرف یک ساله چنین رقمی به امر مدرسه سازی، قادر خواهیم بود لااقل سیصد هزار مدرسه تخریبی و یا کپری را به شکل متعارف بازسازی نمائیم.
موضوعی که می تواند به عنوان یک تلنگر مورد توجه مدیران کشور نیز باشد و این نکته حیاتی را در برنامه ریزی ها لحاظ نمایند که در تخصیص یارانه های بخش سلامت به درمان های اینچنینی، لااقل موارد فوق همراه اعداد و ارقام مقایسه ای برای اذهان جامعه تشریح گردد و حتما لازم است در این خصوص قوانین سخت گیرانه تری وضع گردد چون بی شک خسارات طولانی مدت ناشی از مصرف اینگونه مواد قطعا بیشتر از نبستن کمربند ایمنی و عبور از چراغ قرمز راهنمایی و رانندگی است.