شب های اردبیل در تسخیر فریادها

شب های اردبیل در آنسوی ساعت صفردر پرترددترین معابر آن به تسخیر دستفروشانی درمی آید که تا وسط خیابان ها بساط خود را از هر نوع از تابلوهای نقاشی گرفته تا لباس و کفش و پلاستیک پهن کرده اند و فریادهایی که به گوش می رسد و ازدحامی که در برابر هر یک از بساط ها شکل می گیرد.

بازاری که از چند سال پیش به صورت خودجوش در گوشه کنار شهر برپا می شود قانون نانوشته ای دارد که دستفروشان آن را تدوین و رعایت می کنند و هر روز دامنه و طول و عرض آن گسترده می شود .

در این بازار از ماموران سد معبر ، گلایه مردم ، اعتراض مغازه داران و .. خبری نیست ، اینجا در قلب شب های مرکز اردبیل تا نزدیکی های صبح زندگی جریان دارد و شب کاری به نوع دیگری خود را نمایان می کند.

این تصویر و چهره گرچه در نوع خود غیر طبیعی و حتی به دور از نظارت های صنفی و انتظامی کمی مخاطره آمیز می باشد اما نوعی از زندگی و واقعیتی اجتماعی است که نشانگر تکاپوی جوانانی است که به دنبال شغل و درامدی برای گذران زندگی خود هستند.

در همکلام شدن با آنها ، بیشترشان که جوانان را تشکیل می دهند از بی خوابی و در عین حال اجبار برای کسب درآمد برای تامین خرج و خوراک خانواده می گویند.

تصویر شبانه از خیابان ها و معابر اردبیل گرچه از دید جریان داشتن زندگی و هارمونی بساط و وسایل چیده شده بر سنگ فرش و آسفالت خیابان ها حتی زیبا جلوه می دهد اما در دیدی عمقی ؛ درد ، بیماری و آسیبی اجتماعی است که می بایست در باره آن و مخاطرات امروز و آینده آن تامل کرد.

بیکاری غولی است که این روزها جوانان حتی از نوع تحصیلکرده ترین آنها را تحت فشار و چنبره خود گرفته است و در استان اردبیل به گفته مسوولان حوزه اشتغال، هم اکنون تعداد آنها از نگاه رسمی حدود ۶۰ هزار نفر را شامل می شود .

بیشتر این اسیران در بند بیکاری در همان وهله نخست به آسانترین مسیر درآمدی یعنی دستفروشی از انواع و اقسام آن روی می آورند.

هر روز نمونه های بیشماری از دستفروشی در اردبیل رونمایی می شود ، از جمعه بازار در حاشیه شهر گرفته تا فروش مواد غذایی ، میوه و حتی لوازم بهداشتی بر روی وانت و البته بازار مکاره شبانه .

این پدیده اجتماعی اگر چه در نگاه اول شاید بیماری و درد نباشد اما در صورت بی توجهی مسوولان و درمان نشدن می تواند به دمل چرکی و تهدید کننده نظم و حتی اخلاق وآرامش شهر تبدیل گردد.

نگاه ریشه ای و درمانی بلندمت به این پدیده اجتماعی بجا و منطقی ترین انتظار است، اما در کوتاه مدت نیز نباید به این موضوع بی توجه بود و ضروری است که مسوولان امر به ساماندهی آن و نظارت بیشتر بر اینگونه بازارهای مکاره توجه اساسی داشته باشند.

ضابطه مند کردن این شغل های کاذب و اختصاص مکان و زمانی معین به آنها کمترین اقدامی است که مسوولان باید در این زمینه انجام دهندف اقدامی که هر از گاه به صورت نصف و نیمه انجام اما بتدریج به کنار گذاشته می شود.

کوتاه سخن آنکه ضروی است که این پدیده ها و آسیب های اجتماعی با دیدی موشکافانه از سوی کارشناسان و مسوولان تحت بررسی قرار گیرد و تصمیم منطقی در درمان کوتاه و بلند مدت آن صورت گیرد .