سعید سلیمانی از آتش سوزی بخش وسیعی از جنگل های زاگرس در روستای «سرین دره آهوران عثمانوند کرمانشاه» واقع در منطقه عثمانوند، از بخش سرفیروز آباد شهرستان کرمانشاه خبر داد.
وی افزود: این آتش سوزی ظهر دیروز دوشنبه آغاز شد و طی آن تا ساعت ۲۴ شامگاه گذشته حدود ۳۰۰ هکتار از اراضی این منطقه در آتش سوخت.
مدیرعامل سازمان مردم نهاد هیلو، جنبش علفزار تصریح کرد: از ابتدای فصل خشک یعنی خرداد ماه متاسفانه شاهد آتش سوزی هایی در مراتع و جنگل های زاگرس هستیم و متاسفانه در منطقه عثمانوند آتش سوزی ها رو به گسترش است و تقریبا هر چند روز یکبار شاهد وقوع این آتش سوزی ها هستیم.
وی علت احتمالی آتش سوزی رخ داده را سهل انگاری و عدم آگاهی جوامع محلی و هم چنین خشکی درختان منطقه دانست و گفت: دلیل مهمتر که به نوعی می تواند مانع از بروز این آتش سوزی ها شود عدم حفاظت کافی و مدیریت صحیح در حفاظت از این مناطق است.
آتش سوزی جنگل های زاگرس یک سناریو مشکوک است
سلیمانی با تاکید بر اینکه آتش سوزی های رخ داده یک سناریو مشکوک است، احتمال داد بخشی از این آتش سوزی ها تعمدی و برای دستیابی برخی افراد سودجو به اراضی طبیعی و ملی است.
مدیرعامل سازمان مردم نهاد هیلو تصریح کرد: دولت های قبلی مصوبه ای داشتند که طی آن اگر نقطه ای از عرصه های ملی از نظر پوشش گیاهی فقیر باشد، می تواند تغییر کاربری پیدا کرده و در اختیار متقاضیان اجرای طرح های کشاورزی قرار گیرد، لذا ممکن است برخی افراد از وجود این مصوبه مطلع و برای دستیابی به این اراضی دست به چنین اقداماتی بزنند.
وی تاکید کرد: اگر آتش سوزی های رخ داده به این دلایل باشد یک خیانت ملی است، چرا که این عرصه ها تنها متعلق به امروز نبوده و باید در اختیار نسل های آینده نیز قرار گیرد.
سلیمانی گفت: متاسفانه چون عرصه نشینان ما آموزش های کافی را در این زمینه ندیده اند و از سوی دیگر نیز شاهد اعمال مدیریت لازم و ضمانت اجرایی برای اجرای قوانین نبوده اند بی محابا دست به چنین اقدامی بزنند.
مدیرعامل سازمان مردم نهاد هیلو، از وجود ۲۰ لکه سوخته به مساحت میانگین ۵۰ هکتار در منطقه عثمانوند خبر داد و گفت: متاسفانه در یکی از آتش سوزی های اخیر که حدود ۴ شبانه روز و در مرز استان ایلام اتفاق افتاد حدود ۴۵۰ هکتار از جنگل های زاگرس در آتش سوخت.
ضرورت تشکیل یک کمیته بحران برای پیشگیری از سوختن جنگل های زاگرس
وی تاکید کرد: هم اکنون ما در شرایطی قرار گرفته ایم که باید یک کمیته بحران در استان تشکیل شود و سازمان های مردم نهادی که با جوامع محلی در ارتباط هستند و عرصه ها را به خوبی می شناسند در این کمیته حاضر و در پیشگیری از اینگونه اتفاقات کمک کنند.
سلیمانی تصریح کرد: این منطقه ۱۶ هزار هکتار رویشگاه جنگلی است که بخش های زیادی از آن دچار حریق و درخت های بالای ۱۰۰ سال عمر آن در برخی مناطق کاملا از دست رفته اند.
مدیر عامل سازمان مردم نهاد هیلو با تاکید بر اهمیت این جنگل ها گفت: سازمان خوار و بار جهانی(فائو) چند سال پیش اعلام کرد که ارزش هر درخت بلوط با عمر بیش از ۱۰۰ سال در ایران ارزشی زیستی معادل ۲۰۰ هزار دلار دارد.
وی تاکید کرد: با توجه به اعلام سازمان جهانی فائو و هم چنین وضعیت کشور به لحاظ خشکسالی، ارزش زیستی این درختان در شرایط خشکسالی و اقلیم موجود این ارزش زیستی روز به روز رو به افزایش است اما ما بدون اینکه به این موضوع توجه کنیم هر روز لکه های بیشتری از این جنگل ها را داریم از بین می بریم.
مدیرعامل سازمان مردم نهاد هیلو، جنبش علفزار تاکید کرد: ما در شرایطی قرار گرفتیم که به دست خودمان داریم آخرین زیستگاه های ایران را از بین می بریم و این موضوعی است که هیچ وقت قابل جبران نیست و پیشگیری از آن نیازمند یک اطلاع رسانی و همکاری عمومی است که همه مردم کمک کنند و این موضوع را کنترل کنیم.
از دست رفتن زیستمندان جنگل های زردلان و آتش زدن جنگل ها توسط جوامع محلی
وی به حادثه آتش سوزی جنگل های زردلان نیز اشاره کرد و گفت: این جنگل ها که به صورت انبوه در مرز ایلام و کرمانشاه قرار دارند که در این منطقه و طی دهه ۶۰ برای احیا گوزن زرد طرحی توسط سازمان محیط زیست کشور و استان کرمانشاه اجرا شد و براساس این طرح حفاظت از این مناطق نیز صورت می گرفت، اما پس از مدتی پروژه شکست خورد و متاسفانه تمام حفاظت از آن منطقه هم لغو و دیگر حفاظتی از آن صورت نگرفت و شرایط به نحوی پیش رفت که هم اکنون شاهد از دست رفتن تمام زیست مندان این منطقه و به خطر افتادن حیاط وحش آن هستیم و متاسفانه تر اینکه در سال های اخیر نیز شاهدیم که محلی های کرمانشاه و ایلام این منطقه را به شدت آتش می زنند و آن را تبدیل به زمین کشاورزی می کنند.
مدیرعامل سازمان مردم نهاد هیلو، جنبش علفزار، هم چنین از زمین خواری این جنگل ها توسط عده ای افراد سودجو خبرداد و گفت: متاسفانه مدتی است که شاهد احداث اماکنی مسکونی در دل این جنگل ها هستیم که حتی برخی از این اماکن در یک شرایط غیراستاندارد و بعضا غیرقانونی به عنوان کمپ های اجباری ترک اعتیاد فعالیت دارند که علاوه بر تخریب جنگل تبعات دیگری را نیز به دنبال دارد.
وی تصریح کرد: کمپ های مذکور هیچ نشانه ای ندارند و به نوعی ۱۰۰ درصد غیرقانونی به نظر می رسند و با توجه به اینکه تمام پنجره ها و درب های آن مسدود است نه شرایط مناسبی برای افراد حاضر در انجا محسوب می شود و نه کار درستی است که چنین مکانی در دل منابع و جنگل های طبیعی باشد.