ضخامت این نان تا ۲ میلی متر، قطر آن بین ۳۵ تا ۴۰ سانتی متر و شکل آن دایره ای است.وزن تقریبی یه نان تیری حدود ۱۵۰ گرمه که از آرد سبوس دار گندم تهیه میشه (گاهی نان تاوه یا تابه هم میگیم).
برای پخت نان تیری به آب، آرد و نمک احتیاج داریم.طرز تهیه اش که خیلی آسون نیست به این صورته که اول آرد را با آردبیز (الک)، آب و نمک اضافه میکنیم.بعد میریزیم در لگن که ظرف بزرگ، پهن و عمدتا از جنس روی هست.طی چند مرحله آب میریزیم و چنگ میزنیم تا کل آب به خورد آردها بره و هربار خمیر را کنار میذاریم و دوباره آب به آرد باقی مونده اضافه میکنیم تا آردهای درون لگن تمام بشن.
مرحله بعدخمیر ناهمگن رو در لگن میذاریم و دستهامونو با روغن چرب میکنیم و به صورت دو زانو روی زمین نشسته، دو تا شصت رو در هم قفل و بعد با مشت های بسته خم میشیم و خمیر را ورز و چنگ میزنیم (ایچرونیم) و هربار یک گوشه از خمیر رو بلند و به وسط لگن میاریم تا خوووب هم بخوره و یکدست بشه.تا زمانی به این کار ادامه میدیم که خمیرمون نرم و تقریبا کش سان (حدود ۱۰ سانتی متر) باشه و به لبه های لگن نچسبه.در مرحله بعد یکم آرد میریزیم روی خمیر و یه تکه سفره یکبار مصرف روی لگن میپوشیونیم تا حدود نیم ساعت.
توی این زمان وسایل پخت و پهن کردن خمیر رو آماده میکنیم و حدود ¼ خمیر رو گلوله گلوله ی هم اندازه (چونه) میکنیم و کنار دستمون میذاریم و باز هم روشو میپوشونیم که خشک نشن.یه دونه از چونه ها رو روی "خمچک” یا "توسی” که از جنس چوبه و مخصوص پهن و نازک کردن خمیره میذاریم و با "تیر” (یه چیزی تو مایه های وردنه ولی این یکی نازک و بلنده در حالی که اون تپل و چاقالوه) چونه رو پهن می کنیم.
(وجدانا توضیح این قسمت پهن کردن از فرمول های فیزیک سخت تره توصیف کنم)!؛ فقط حین پهن کردن خمیر، سعی کنید نون گرد باشه که اگه یه گوشه اش بزنه بیرون، بهش میگن "زون گووری” (نونی که شبیه زیون گوساله س) و اینکه هر وقت احساس کردین داره میچسبه آرد بزنید (زیاد نزنید که بعد موقع پخت، نون بی ریخت میشه و بهش میگن "آرد آردی”)
وقتی که خمیر حسابی پهن و نازک شد، به طوری که از "خمچک” بزرگتر و دیگه جایی برای ادامه نبود، میتونید آروم و با مهارت دستتونو زیر نون خام ببرید و روی تیر بندازید (چطور لباسو رو بند پهن می کنید؟ نون باید همونطوری از تیر آویزون باشه، فقط یه طرفش بزرگتر از اون طرف باشه) بعد دستتو در جهت عقربه های ساعت محکم بپیچون و نون و تیر روی خمچک بکوبون تا تمام آردهای اضافی کنده بشن؛ به اضطلاح میگن "نونه وربو”! (میتونید چندبار تکرارش کنید).
مرحله آخر نون روی تابه ی داغ (که قبلا پشتشو با یه لایه نازک خاکستر، گٍل مالی کردین) پهن کنید و با یک ایزار دیگه که عمدتا اهنی هستش و گاه چوبی، نون رو وارونه و یا زیر رو رو میکنید.نون اول را قبل از پخت (ورماسید) برمیداریم و میذاریم کنار و بعد دوباره یه چونه ی دیگه رو پهن میکنیم و میداریم روی تابه.وقتی که کمی پخت، نون قبل رو پشت و رو، روش میندازیم و باز هم کنار میذاریم.چونه ی بعد که پهن شد دو تا نون اولیو میذاریم روی تابه و سومین چونه و روی دوتای قبلی پهن میکنیم و اجازه میذیم بپزه (گاهی با "نون واری کن” زیر نونها رو یواشکی نگاه میکنیم که نسوزه)، وقتی پخت، برمیگردونیم و نون پخته شده رو برمیداریم و در ظرف پهن جای نان خشک میذاریم (به ظرف جای نان خشک "تویزه” میگن و همیشه از خیش های درخت خرما بافته میشه).روش پخت بالا روش "یکی یکی” بود و مختص مناطق گرمسیریه و یا فصل های گرم سال که نون کپک نزنه.
یه روش پخت دیگه هم هست و اکثرا مختص مناطق سردسیریه یا فصل سرما که احتمال کپک زدن کمتره.به این صورت که نون اول پخت، را برمیگردونن و نان دوم رو میذارن روش و بعد برمیگردونن که بپزه و اصلا نونهای پخته شده را کنار نمیذارن و روی پخته شده ها نون خام میذارن و برمیگردونن که پخته بشه.وقتی تعداد به ۸ الی ۱۰ نون رسید و همه پخته شدند (به اصطلاح "یک دسته شدن” )توی تویزه (سبد بافتنی) میذارن.