عبدالصاحب ناصری
اربعین حسینی از چنان ظرفیتت و قابلیتی برخوردار است که می توان از زوایای
گوناگونی در آن نظر انداخت، تحلیل کرد و درس گرفت و به جلالت تجلیل نمود و
از نردبان آن سر به آسمانی کشید که در آن ملایک به سجده ی بشر استمرار
دارند!
با نگاه به درونمایه دینی و درهم تنیدگی این موضوع با عشق و عقل
شیعی، ورود متواضعانه و رعایت ادب و حرمت در این ساحت از لوازم امر بوده و
بر شکوه تحلیل أن افزوده خواهد شد.
بزرگداشت اربعین حسینی گرچه عمری به
درازنای حادثه ی کربلا و ریشه در ژرف ترین باورهای شیعی مستند به کلام وحی و
سیره ی سرور کائنات و سفیر کردگار ، حضرت نبی مکرم دارد و سیدالاحرار،
حسین ( ع )با توصیه ی موءکد به زینت عباد و سرور ساجدین و معدن دعا و عرفان
حضرت سجاد - ع - در ذکر و بیان مصیبت های رفته بر خاندان نبوت در کربلا
برای اهل شیعه، این سنت را پی افکند و بنیان نهاد و آن حضرت به عمر شریف،
هماره در اقامه ی عزای لاله های بی سر دشت بلا، پایداری و پاسداری مجاهدانه
می فرمود، اما بخشی از به فرجام مقصود رساندن این وصیت را به عمه ای سپرد
که در مقام بیان شخصیت ملکوتی او فرمود:
'عمتی انت عالمه غیر معلمه ...'
و
ضمن تأکید بر فهم وحیانی بانو زینب (عقیله ی بنی آدم)، او را در میانه ی
میانداری و علمداری این سنت سراسر شور و شیدایی و این شوریدگی عظیم مبتنی
بر دقائق تدبیر و مآل اندیشی و ظرائف زمان شناسی برنشاند،اما در شکل و هیأت
جدید، می توان بزرگداشت اربعبن حسینی را یکی از بزرگ ترین ابداعات و
تجلیات تدبیر و نبوغ زمان شناسانه ی مرجعیت دینی و رهبری کارگزاران سیاسی
شیعه قلمداد نمود.
در عصری که مکر مخالفان، نسخه ی تجزیه ی شیعه تجویز
می نمود و ردا پوشان استئثار و خودشیفتگی با کوفتن بر طبل تفرقه و پی افکنی
دیوارهای تمایز و تعارض درون مذهبی ، خواسته یا ناخواسته به اجرای طراحی
مخالفان، یاری گشاده دستانه می رساندند و از دیگر سوی اژدهای سیاه اندیشه ی
سلفی - تکفیری کام به خون و دستان پلیدی به ذبح انسان گشوده و فتوا به هدر
بودن خون غیر خودی داده و فرعون وار نوامیس مردم را به بردگی می برد و
مردانشان را یا گردن می زد و یا به فجیع ترین شیوه های غیر انسانی چون؛
زنده سوزی، درقفس قراردادن و در آب افکندن و... به کام مرگ می فرستاد و
جامعه ی بشری را با قرائتی خشن و خونبار از کیش مهر محمدی، لبریز از هراس و
نفرت نسبت به اسلام و مسلمان می نمود و جسارت را چنان از حد گذراند که به
حرث و نسل مسلم و غیرمسلم در هرجا که گام می نهاد، ترحم نمی آورد، و به مدد
ابلیس کمر به هدم آثار باستانی و معابد و مساجد و بقاع متبرک و مورد
احترام بسته بود، و در سوریه و عراق سیل خون جاری کرده و آتش جنون در هستی
دو ملت انداخته بود و ...
و مستی این جنون جهالت هر روز دامن گسترده تر
می شد و از آسیا تا آفربقا و آفریقا تا اروپا در می نوردید، در دل این
توفان خوف و خطر و ترور و تهدید و انتحار، بنام سالار حریت و شرافت و
دینداری، حضرت فخربنی آدم، مولا حسین(ع) کنگره عظیم اربعین قامت افراشت و
مغناطیس عشق حسین میلیون ها شیعه ی پراکنده دراقصی نقاط عالم را بر گرد
مضجع شریفش گرد آورد و به طواف عشق وا داشت و آتش فتنه ی سلفی -- تکفیری را
عقب راند و فرو نشاند.
کنگره ی عظیم اربعین بی تردید در میان هیچ ملت و مذهبی به قیاس این وسعت نفوس، و ژرفای این عشق و عقل نظیری ندارد.
کنگره
ای که هر سال شکوهش شکوفاتر خواهد گشت و دوام آن به برکت مزد رسالت نبوی،
لایزال و علی الدوام خواهد بود و آثار و برکات آن جهان را کران تا کران،
خواهد گرفت.
کنگره اربعین، در عصر گرفتاری بشر به قحطی معنا و معنویت
بازگشت بشریت به فرات گوارای عشق و عرفان و پیوند با جان عارف فانی در محبت
حق، صاحب دعای عرفه، حسین، پدرسیدالساجدین، فرزند علی، پسر فاطمه، برادر
زینب، نوه ی محمد و پیشوای بشر خواهد بود.
کنگره اربعین، زمزم محبتی است
که کدورت ها را به صفای باطن و کینه ها و عداوت ها را به دوستی و خلوص
اخوت مبدل خواهد ساخت و غبار فتنه را فرو خواهد نشاند و ابر سیاه ناامنی را
از ساحت جان جامعه خواهد زدود.
بر تدبیر و رهبری مرجعیت شیعه در خلق و ایجاد این کنگره ی عظیم جهانی باید خدا را سپاس گفت.
