تابناک / ایران کشوری است دارای استعدادهای بلاخیزی طبیعی بطوریکه از مجموعه بلاهای طبیعی جهان، ۱۰ بلای آن همواره مهمان این مرز و بوم است و در پهنه جغرافیای ایران پراکنده است. وجود این بلایای طبیعی هر چند که نعمتی است در لباس نقمت اما عدم مدیریت بموقع آنها می تواند بحران هایی را تولید کند که جبران آن بسیار پرهزینه و پر مخاطره خواهد بود و ما این هر دو صحنه را در روزگاران مختلف تجربه کرده ایم !
اینک که به یاری رشد تکنولوژی ارتباطی آگاهی بخشی و اطلاع رسانی و آمادگی های پیش از بحران های مختلف قابل پیش بینی است، چندان پذیرفته نیست که از آن غافل باشیم و صحنه نبرد را رها کرده و در دامن اضطراب های مدیریتی بیفتیم زیرا همه آنچه که قرار است اتفاق بیفتد با کمی برنامه ریزی قابل حدس و گمان و از نظر مدیریتی قابل پیشگیری است .
یکی از صحنه های جدید در عرصه بلایای طبیعی بارش برف این نعمت الهی است که هر بار که می آید، زخم کهنه ای دهن باز می کند و عده ای کاسه چه کنم، چه کنم در دست می گیرند و اینکه امکانات نیست و زیر ساخت ها نامناسب و عده ای هم دیگر تنها به تماشا می نشینند و از پنجره اتاق با بالشی زیر سر و استکانی چای در دست، به های و هوی می پردازند که وا مصیبتا، چه بر سر مردم می رود و تو گویی این آدم شال و کلاه کرده و در میدان، میدان داری می کند غافل از اینکه ایستاده است و تنها دست تکان می دهد و انگار نه انگار که او هم مسئول آن چیزی است که امروز مردم از آن می نالند!
در چند روز گذشته هم در پهنه های مختلف جغرافیای کشور شاهد همین اتفاق بودیم، بارش برف و چالش توان مدیریتی، امکانات و صحنه گردانی عده ای و مشکلاتی که مردم داشتند! از گیلان گرفته تا سایر نقاط و هر چند که شاهد حضور مسئولان ارشد استان از استاندار گرفته تا دیگران در صحنه مدیریت این بحران سفید بودیم و گزارشات مختلف حاکی از ساعت ها حضور در مهار این مشکلات داشت و نشانی از تلاش و زحمت آنان بود اما بی دقتی و ضعف برخی از مدیریت های شهری در عدم اقدامات پیشگیرانه و حضور میدانی بموقع در صحنه مقابله، موجب شد تا هر آنچه برای آن زحمت کشیده شد، مورد سوء بهره مندی دیگرانی قرار گیرد که حتی یک روز درمیدان تجربه رویارویی با مشکلات را نداشته و از پنجره خانه شان و یا موج رادیو و صحنه تلویزیون و گوشی موبایلشان، بحران را به نظاره نشسته بودند و فریاد ضعف مدیریت سر می دادند که اینگونه رفتار ها جز فرصت طلبی نام دیگری نمی تواند داشته باشد زیرا بازگشایی معابر اصلی تردد از دروازه های بیرونی استان گرفته تا راه های مواصلاتی داخلی، نشان از کارکردهای میدانی مناسبی داشت که با امکانات موجود قابل اجرا بود.
و چه بهتر آنکه برخی مدعیان در چنین زمانی پیش از هرگونه فریاد زدن ها ، به دنبال حق طبیعی این استان باشند که سال هاست مغفول مانده است و آن در وجود اعتبارات و امکاناتی است که در سبد نیازها قرار نگرفته و این کوتاهی ها در حالیست که استانی چون گیلان خدمات دهنده جامعه ای فراتر از جمعیت خود است و این چهارراه ارتباطی تنها سهم آن از توسعه و امکانات خدمات دهی به هموطنان از درآمدهای جیب نداشته ای است که از سر احسان و فرهنگ مهمان نوازی در کف اخلاص می گذارد.
نبود اعتبارات ، حوادث غیر مترقبه و نداشتن تجهیزات از جمله مشکلات عمده استان های شمالی است که میبایست دولتمردان در اولویت برنامه ریزی های خود قرار دهند و نمایندگان نیز در خانه ملت پیگیر این مطالبات بوده و سهم از دست رفته را باز ستانند !
هرچند که در این میان متولیان نباید عذرخواهی از مردم را به دلیل آنچه باید انجام دهند و تکلیف دارند فراموش کنند زیرا همین مردم با همه مشکلاتی که دارند در چنین مواقعی زیبایی هایی از احسان و نیکوکاری را به نمایش می گذارند که سرمایه اجتماعی جامعه است.