شعارهایی که رنگ و بوی آزادی بیان دارند همچون «زنده باد مخالف من» یا «پناه می‌برم به خدا از بستن دهان منتقدان» همواره برای طیف خاصی از سیاسیون بالاخص اصلاح‌طلبان٬ اهرمی برای کسب آرای بیشتر در انتخابات بوده و هست. اما دولت یازدهم به روشنی نشان داد که سر دادن شعار آزادی بیان تنها یک ابزار تبلیغاتی است و در حقیقت این منتقدان هستند که از ترس بسته شدن دهان‌شان باید به خدا پناه ببرند نه دولت! زیرا اقدامات دولت راستگویان در دو سال اخیر نشان داد که در مقابل منتقدان ابتدا به ابزار فیلتر و توقیف پناهنده می‌شود و سپس با تخریب و بعضاً فحاشی فضا را برای طرح هرگونه انتقادی تنگ‌تر می‌کند.
دولت یازدهم هر جا که توان بستن دهان منتقدانش را داشت از این کار دریغ نکرد برای نمونه می‌توان به سه بار توقیف هفته نامه 9دی به جرم انتقاد از توافق هسته‌ای اشاره کرد. اما منتقدان توافق هسته‌ای تنها به یک نشریه و چند سایت محدود نمی‌شود٬ و اینجاست که دولت یازدهم با قشر عظیمی از منتقدانی روبه رو می‌شود که توان بستن دهان‌شان را ندارد زیرا بخشی از آن٬ مردم و ملت پایبند به شعار مرگ بر آمریکا هستند و بخشی از آن اساتید دانشگاه و بزرگان و صاحب نظران؛ تنها پناهگاه دولت یازدهم برای مقابله با این قشر منتقد٬ آلوده کردن فضای انتقاد به وسیله تهمت و فحاشی است چنانکه جمله معروف حسن روحانی که خطاب به منتقدان گفت «بروید به جهنم» تا مدت‌ها فضای انتقاد مصلحانه را به تنش تبدیل کرد.
اما سوال اساسی این است: «علت ترس روحانی از انتقاد چیست؟» چرا روحانی سعی دارد که به همه انتقادهایی که از سوی منتقدان مطرح می‌شود پاسخ دندان شکن بدهد؟
اگر واقعاً دولت راستگویان به تمام وعده‌های انتخاباتی خود عمل کرده و طبق ادعای رسانه‌هایشان اکثریت مردم موافق سیاست دولت هستند و اگر واقعاً طبق گفته جهانگیری منتقدان فقط 4 درصد از مردم هستند و 96درصد جامعه از اقدامات سه ساله دولت راضی هستند٬ این انتقادها تاثیر زیادی در ذهنیت مردم نسبت به آقای روحانی و دولت‌شان نخواهد داشت در نتیجه لزومی ندارد رئیس دولت یازدهم زحمت پاسخ دادن به همه آنها را به خود بدهد؛ چنانچه رهبر انقلاب در دیدار با هیئت دولت فرمودند: «لزومی ندارد که انسان بخواهد به هر مطلب یا انتقادی پاسخ دهد زیرا در برخی موارد سکوت بهتر است ضمن آن که هر حرفی هم که بر ضد ما زده شود این گونه نیست که در ذهن افراد جامعه تاثیر بگذارد و مورد قبول قرار گیرد»
به نظر می‌رسد علت ترس شدید دولت از انتقاد را می‌توان نارضایتی مردم از «لیست بلند وعده‌های عمل نشده» و «معطل کردن همه امکانات کشور تا دوران پساتحریم» دانست.