علیرضا تهرانی فر- هادی از روستای کپورچال بابل در زمین های خاکی روستا با توپ پلاستیکی به تهران آمد و بازیکن تیم بزرگ پرسپولیس شد. نه پول داشت که به معرف بپردازد نه پدری پول دار که از مدیران فدراسیون فوتبال یا وزارت ورزش باشد. آنچه هادی را به تهران کشاند استعداد فوتبالیش بود؛ استعدای که نیازی به معرف، دلال، پدر معروف و پول نداشت کافی بود مرد منصفی در فوتبال مانند پیروانی او را ببیند و کشفش کند. وقتی هم به پرسپولیس رسید نه اهل حاشیه بود ، نه مصاحبه های جنجالی و یاغی گری و نه پارتی های متعدد شبانه و نه دختر بازی، تنها و تنها بر روی فوتبال و خانوا متمرکز شده بود و کاری به کسی نداشت. هادی از پرسپولیس پول نخواست تنها خواسته اش فوتبال بازی کردن در این تیم بود. زیرا قدر پیراهنی که بر تن داشت را می دانست و فراموش نکرده بود از روستای کپورچال به اینجا رسیده است. هادی نه بر روی سکوها لیدری داشت که برایش شعار بسازند و نه در مطبوعات خبرنگارانی که با دریافت پول برایش مصاحبه و تیترهای جذاب بزنند. تنها دغدغه او موفقیت تیمش بود، حتی زمانی که یک نیم فصل کامل نیمکت نشین بود هرگز مصاحبه اعتراضی از او دیده نشد. وقتی برخی تماشگرنماها روی سکوهای آزادی به هادی بی مهری می کردند، تنها سکوت کرد و لبخند زد و تلاشش را بیشتر تمود. هادی بدون شک از نسل علی پروین ها، پنجعلی، محرمی ، پیوس، مهدوی کیا، دایی و کریمی ها بود نسل فوتبالیستهایی واقعی که این روزها در فوتبال کشور منقرض شدو جای خالیشان احساس می گردد، فوتبالیستهای متعهد و متعصب که واقعا فوتبالیست بودند ، تیم برایشان مهم بود و تعصب پیراهنشان را داشتند. همان فوتبالیستهایی که از محلات و خیابان و کوچه ها پایین شهر و زمین های خاکی و آسفالت و پای برهنه آمده بودند بدرخشند و درخشیدند. هادی آخرین آپاچی واقعی پرسپولیس بود که قدرش دانسته نشد.
یادش گرامی تقدیم به کاپیتان فقید پرسپولیس هادی نوروزی
