یک کارشناس دینی گفت: این دردنامه خداست که انسان را به بهشت وعده می‌دهد، وقتی که انسان‌ها به مادیات و لذات دنیوی سرگرم شدند وعده بهتر از آن را داد تا هدایت شوند، آیا انسان برای همین خلق شده؟ اینکه مرد، برود بهشت و هیچ بهره‌ای از آن وجه خلیفةالهی هم نبرد.
به گزارش تابناک ایلام،حجت‌الاسلام
و المسلمین «علی رضایی‌نیا» مدرس حوزه علمیه ایلام در جلسه سخنرانی به
مناسبت ایام ماه مبارک رمضان در جمع کارکنان جهاد دانشگاهی واحد ایلام،
اظهار کرد: انسان اشرف مخلوقات است اما این وجه اشرف بودن انسان از سایر
حیوانات چیست؟ آیا این شرافت بر گردن ما مدالی قلابی است و اگر نه واقعاً
این شرافت و وجه برتری از سایر حیوانات چیست؟
وی
ادامه داد: قرآن می‌فرماید، «اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا
لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِینَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَیْنَکُمْ وَتَکَاثُرٌ فِی
الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ کَمَثَلِ غَیْثٍ أَعْجَبَ الْکُفَّارَ
نَبَاتُهُ ثُمَّ یَهِیجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ یَکُونُ حُطَامًا
وَفِی الْآخِرَةِ عَذَابٌ شَدِیدٌ وَمَغْفِرَةٌ مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٌ
وَمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ»(الحدید/ 20) یعنی
سیر زندگی انسان در عالم ماده 5 مرحله است، «لهوٌ» یعنی بیهودگی در آن 2
سال اول زندگی، «لَعِبٌ» تا اینکه راه رفتن را یاد گرفت اگر پسر است با
تفنگ و ماشین، ... و آن تخیلات خاص خودش، اگر دختر است با عروسک و
اسباب‌بازی و ... تقریباً این دوره 15 سالی طول می‌کشد، از این مرحله که
عبور کرد دوره زینت شروع می‌شود که سهم بسزایی از زندگی انسان را دارد و
قسمت عمده و مفید زندگی هم همین است که این دوره 10، 12 و گاهی 20 سالی طول
می‌کشد البته در افراد مختلف هم این متفاوت است در این دوره فرد به دنبال
زیبایی ظاهری است به‌ویژه اوایل دوران بلوغ فرد بیشتر به دنبال خودآرایی
است. رضایی‌نیا،
افزود: فرد که ازدواج کرد آن چند سال اول هم در دوره زینت است و پس از آن
«وَتَفَاخُرٌ بَیْنَکُمْ» انسان خیلی به زیبایی اهمیتی نمی‌دهد، در این
دوره مرد و زن بیشتر به دنبال تفاخر هستند، به آب و آتیش می‌زند که بهترین
خانه، ماشین و وسایل را داشته باشد و استفاده کند. تنها به خاطر اینکه جلوی
مردم کم نیاورد، خودش را در سختی می‌اندازد که این دوره هم 10، 12 سالی
طول می‌کشد. این
مبلغ مذهبی، گفت: پس از این، دوره حرص آغاز می‌شود، «وَتَکَاثُرٌ فِی
الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ» دیدید پیرمرد و پیرزن‌هایی که آن طوری زندگی
می‌کنند که انگار تا 500 سال عمر دارند، این بهانه را هم عنوان می‌کنند که
«نمی‌خوام وقتی مردم، محتاج کسی باشم» و پس از این دوره انسان می‌میرد. حال
سئوال این است که اگر انسان با همین ریتم در دنیا زندگی کند و بمیرد، چه
فرقی با سایر حیوانات دارد؟ بقیه حیوانات ممکن است این سیر را به همین شکل
نداشته باشند ولی سیر تکوینی آنها به همین صورت است. یک گوسفند به دنیا
می‌یاد اول شیر می‌خورد، علف می‌خورد، بیشتر و بیشتر می‌خورد که چاق‌تر
شود، غریضه جنسی، زادن و بعد خودش خورده می‌شود. آیا ما برای همین خلق
شدیم؟ این
مدرس حوزه، بیان کرد: حتی عمل به دستورات دینی و رسیدن به مقامات بهشتی هم
تنها ملاک برتری نسبت به دیگر انسان‌هاست و آن وجه اشرفیت انسان نیست، این
دردنامه خداست که انسان را به بهشت وعده می‌دهد، وقتی که انسان‌ها به
مادیات و لذات دنیوی سرگرم شدند وعده بهتر از آن را داد تا هدایت شوند، آیا
انسان برای همین خلق شده؟ اینکه مرد، برود بهشت و هیچ بهره‌ای از آن وجه
خلیفةالهی هم نبرد. وی
با اشاره به داستان حضرت نوح(ع) در تاریخ بلعمی، گفت: حضرت نوح(ع) کلاغ را
به مأموریت فرستاد که از اوضاع دنیا خبر بیاورد، اما وقتی که مردارها را
دید، مشغول مردارخواری شد و مأموریت خود را فراموش کرد و دیگر بازنگشت،
حضرت نوح او را نفرین کرد که مهر او از دل خلایق بیرون رود، سپس کبوتر را
مأمور کرد و ... می‌خواهم این را بیان کنم که ما هم مثل همان کلاغی هستیم
که در این دنیا به ما مأموریتی مهم ابلاغ شده که باید انجام دهیم و زود
برویم، ولی متأسفانه آن را فراموش کرده‌ایم. با این شیوه زندگی فرق انسان
با سایر حیوانات در چیست؟
رضایی‌نیا
تصریح کرد: برای رسیدن به آن جایگاه حقیقی، حتی انسان باید از عبادات عبور
کند، یعنی عبادات هم برای ما به بت تبدیل نشود تا چه برسد به زندگی مادی!
ما مال و مظاهر دنیوی را به شکلی سفت چسبیدیم انگار آخرش همین است، «وَمَا
الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ» زندگی این دنیا چیزی جز
متاع فریب نیست، مثل سراب است، انسان مدام تلاش می‌کند که وضع زندگی او
بهتر شود، زندگی برای پول، خانه و ... در حالی که اینها برای بهره‌مندی
حقیقی او بود تا انسان زندگی کند نه اینکه او برای آنها زندگی کند و هدف او
باشد. تجربه هم نشان داده کسانی که چنین سبک زندگی را دارند اتفاقاً
عمرشان کوتاه است. وی
گفت: همه هم می‌گوئیم «این دنیا کاروان‌سراست» اما جور دیگر عمل می‌کنیم،
یک بار من به این نرسیدم که واقعاً یک روز خواهم رفت، این موضوع به حدی مهم
است که امیرالمؤمنین(ع) در خطبه‌های خود که در نهج‌البلاغه ذکر شده در آن
دوران با آن همه مشغله بخشی از وقت خود را برای بیان این مسائل تخصیص داده
است، که این دنیا کاروان‌سراست تا بارت را بر زمین نگذاشتی، بانگ الرحیل
بلند می‌شود. سهم عمده از کتاب نهج‌البلاغه برای تفکر به این موضوع مهم در
مورد مرگ، رفتن به قبرستان است. این
مدرس حوزه، بیان کرد: انسان خودش می‌داند در چه جایگاهی قرار دارد، با
گفتن اینکه خداوند مرا اشرف مخلوقات قرار داده که نمی‌شود خود را فریب داد!
اگر در همین وضع بمیرد، افتضاح و آبروریزی است، واقعیت این است که انسان
در آن دنیا رسوا می‌شود، «یَوْمَ یَجْمَعُکُمْ لِیَوْمِ الْجَمْعِ ذَلِکَ
یَوْمُ التَّغَابُنِ ...»(تغابن/ 9) روز قیامت در قرآن با این دو عنوان
آمده است، اول که بیان می‌شود «یوم‌الجمع» یعنی وحدت وجود، محلی که مخصوص
اشرف مخلوقات است و دومی «یوم التغابن» مخصوص مرده‌هاست یعنی روز رسوایی،
ضرر، زیان، بدبختی و فلاکت و حسرت بردن و ... هر کسی که یوم‌الجمع در
جایگاه ویژه قرار نداشت قطعاً در جایگاه تغابن است، خیلی از آنها مؤمنان و
اهل بهشتند؛ لذا وقتی که پرده‌ها کنار رفت همه اینها از شدت شرم و حیا،
آرزو می‌کنند که خدایا ما را ببر جهنم، بهشت نمی‌خواهیم و حسرت اینکه چرا
عمر خود را به بیهودگی تلف کردم؟ رضایی‌نیا
گفت: آیا ایام ماه رمضان برای این نیست که ما یک تکانی به خود دهیم و از
این نوع نگاه پیشین کنده شویم و گامی به سوی جلو برداریم، گاهی بعضی‌ها
می‌گویند راه سلوک خیلی سخت است و ما نمی‌توانیم برسیم. باید همت داشت، به
تعبیر عطار «در طریق دوست بمیرم، یا بین خانه و دکان» همان 5 مرحله زندگی
«خانه و دکان» است. رمضان، یک فرصت به انسان از سوی خداست، سرعت رسیدن در
این ایام بیشتر از اوقات دیگر است در یک شب می‌شود راه یک عمر را طی کرد؛
لذا این لحظات را نباید از دست داد
